پرواز

بنام تو خدایا

زندگی روایتی است که در آن باید از همه آسایش تن رها شد و زنجیر بسته به قفس را پاره کرد و پر گشود،

گمان ما این است که پیمودن این مسیر برای رسیدن به قله امید با این تن خاکی که زود رنجور میشود میسر نمیشود

باید پرگشود و در این پرگشودن نیز باید خود را به حبل الله رساند،تا از گزند سنگ هایی که به سویت پرتاب میشود در امان بمانی،

باید اوج گرفت و در این اوج گرفتن خانه دل را آباد کنی واین خانه دل جز با رهایی از قفس تن آباد نخواهد شد.

                       

  پرواز تازه ابتدای راه است...

بال گشودن هنر بی هنران است

هرگاه بالهایت در زیر ابرهای تیره شکست ولی باز پر زدی

آنگاه است که باید گفت به مقصد رسیده ای...

                                                                                               "مبین"

---

هرگاه از پرواز گفتی بیاد سید شهیدان اهل قلم نیز باش.
چه زیبا گفت:اگر مقصد پرواز است، قفس ویران بهتر،پرستویی که مقصد را در کوچ میبیند از ویرانی لانه اش نمی هراسد.

اینجا برای توست....

بنام تو خدایا

گاهی آدم در خلوت خود با دل سر صحبت باز میکند و مینویسد برایش

و امان از دل که حاضر جواب ترین هم صحبت است

و صادق ترین نهیب ها را نیز همیشه دل میزند

بنویس...

اگر روزی پای صحبت دل نشستی و نوشتی بدان که:

وبلاگ اندکی صبر با افتخار اشعار و جملات ادبی تو را با نام خودت منتشر میکند...

همواره میتوانید برای همکاری با وبلاگ در بخش نظرات یا با ایمیل زیر اعلام همکاری کنید.

[e-mail]

اینجا پایتخت دل است...

به شهر ما خوش آمدید

جمعیت:با شما بیش از یک نفر...

خدانشانه ها...

بنام تو خدایا

 خداوند در زمین نشانه هایی قرار میدهد                                                                                        "یک زمانی مادری بود 
نشانه هایی که گاه هر روز آنها را نه با چشم دل که با چشم سر میبینیم

و آشکار ترین نشانه صنع خداوند مادر است                                                     بگذریم.....

هرکس بهشت را نه در ورای این دنیا

که در همین زمین خاکی خواست ،بنگرد غمخوارش کیست...                                  از فاطمه(س)که من نباید بنویسم"

                                                                                                                              

هیچ کجا بی مادر بهشت نمیشود.

                                                                                                     "مبین"

مادرانه...

بسم رب الحسین

                   

                                                             مادر جان پیش کشیست ناقابل....

دیدم به  گودال که رسید ایستاد

همین که نشست دست از روی پهلویش برداشت و آغوشش را باز کرد

چقدر آرام صدا میزد

صدایش چقدر درد داشت

آرام گفت فرزندم برخیز مادرت فاطمه آمده است                                               "احلی من العسل برای ما

اما مادر صدایی نشنید                                                                            چیزی جز تپیدن در خون خویش نیست"

آرام دوباره صدا زد جان مادر پس چرا نمیخندی؟                                            

جان مادر چرا غرق به خون افتاده ای؟

جان مادر پس چرا قرآن نمیخوانی؟

چرا ساکت مانده ای؟

بیا...بیا جان مادر

سرت را بر روی زانوهای غمخوارت بگذار

یا فاطمه(س)آخر کدام سر؟

بنگر بر نیزه ها راس حسین بر نیزه آرام گرفته است.

امان از دل زهرا(س)

                                                                                             "مبین"

امروز همه سیراب شدند

بسم رب الحسین

سَیعلَمُ الّذینَ ظَلَموا أَی مَنقَلَبٍ ینقَلِبونَ(شعرا/آیه آخر)

هیچ دانی راز پرچم سرخ، بر گنبد حسین چیست؟

نمیدانی،بدان...

پرچم سرخ را برافراشته اند تا جهان کفر بفهمد که صلح ما موقت است

کوچه بنی هاشم امروز سخت گریان است
امروز عرش و فرش به عرض تسلیت بر امام زمان میروند
آقا جان تسلیت.

                                                                                                  "مبین"

تابید خورشیدی...

بسم رب الحسین

و برخواست از پهنای آن دشت خورشیدی

و افشاند بر برگ، برگ ،تاریخ رنگ خون

برخواست خورشیدی که از قتلگاه طلوع کرد

از قتلگاه چون سحرگاهان به بالا بر آمد

و آن حین که بر نیزه رفت شد ظهر عاشورا

و از ان زمان به بعد دیگر تاریخ ما خورشیدی نبود

تاریخ ما حسینی شد،رنگ خون برخود گرفت

آری ما نماز صبح را به افق زمزمه قرآن حسین میخوانیم

آری ما نماز ظهر را به افق ظهر عاشورا می خوانیم

آری ما نماز مغرب را به افق شام غریبان میخوانیم

و هر روزمان عاشورا،و هرجایمان کربلا است

کربلا،کربلا،کربلا،قربتاً الی الله

بسم الله الرحمن الرحیم...

"ماایم و نوای بی نوایی

بسم الله اگر حریف مایی"

                                                                                                       "مبین"

جاذبه عشق

بنام تو خدایا

عشق تنها پدیده هستی و تنها موهبت خداوند است که میتواند انسان را از همه تعلقات وجودی خود رها کند

و تمام هستی عاشق را  فدای معشوق کند،

گاهی نیاز است که دنیا را با عشق توجیه کرد آنجا که علم به استیصال میرسد

و چه توجیهی است عشق که عقل نیز از کار ان در حیرت میماند

حیرتی که عقل را نیز به قاعده خود میکشاند

حیرتی که عقل نیز برای درک ان مجبور به عاشق شدن میشود

و عشق منطقی است عجیب ، که در ورای هر خردی نهفته است.

                                                                                        "مبین"                 

منظومه تلخ

بنام تو خدایا

 

جنون مجنون را همه مثال از عشق میزنند،

ولی نه یار من لیلی است و نه من مجنون،

ما در عشق خود یکتاییم و منظومه مان بالاتر است از جنون،

در این منظومه ما،نه فرهاد میتواند کوهی برکند،

و نه شیرینی یارای دلبری،

منظومه ما کاملا تلخ است

حکایتش،حکایت دوری است،

که سرانجامش نوشیدن شوکران است و بس.

                                                                                                                          "مبین"

آبادی غمکده

بنام تو خدایا

خانه ای را که صفای تو آباد نکرد،

همان بهتر که ویران بماند،

حاکم این خانه ما مرگ است،

و ما غمزدگان سوگوار این خانه ایم،

و اینک چشم انتظار رسیدن بهار با توایم،

چشم انتظار زمانی که بچرخانی دستگیره درب این غمکده را،

وآباد کنی هرآنچه که رنگ مرگ پذیرفته است،

آباد کنی تا غم بداند که عشق نمرده است.

                                                                                                     "مبین"

اشک های تو

بنام تو  خدایا...

میلغزد اشک تون بروی گونه ات،

و میدرخشد این اشک چون نور،

میدرخشد،تا ماه خیال نکند که آسمان را او تابان کرده است،

اشکی که از چشمان تو جاری شد را همه ی ستاره ها دیدند،

و دیدند که ماه آرام آرام فرود می آید،

و بر خیسی چشمان تو تعظیم میکند،

آری آنشب همه شاهد بودند که ماهی در آسمان نبود،

و این خانه تو بود که میدرخشید،

و اگر شب اندکی به درازا میکشید،

خورشید دیگر طلوع نمیکرد،

اشکی اگر از گونه یار من چکید،

خبر دهید تا ماه را به زمین بکشم

خبر دهید تا ارض و سما را به تعظیم بر اشکهایش بنشانم.

                                                                                                       "مبین"